
اضطراب فراگیر و سبکهای فرزندپروری
همۀ ما با نوعی گوش به زنگی ذاتی به دنیا میآییم. این گوش به زنگی در کودکی به ما کمک میکند تا در برابر صداهای بلند و ارتفاع از خودمان محافظت کنیم و درآینده هنگام عبور از خط عابر پیاده حواسمان را جمع کنیم. این کارکرد ابتدایی اضطراب برای بقای نسل ما انسانها لازم است. اما در حین رشد، گاهی این گوش به زنگی شدید شده و ما شاهد اختلالهای اضطرابی میشویم. یکی از دلایل بروز این نوع اختلالها سبک فرزند پروری والدین است. والدین اولین ذهنها وآیینههایی هستند که دنیا را به کودک نشان میدهند و به او این اطمینان را می دهند که «برو کشف کن! دنیا جای امنی است و من کنار توام!». اما در سبکهای فرزند پروری اضطرابی این پیام مخابره میشود که «هی! کنار من بمون! من تنهای جای امن تو هستم! دنیا خطرناک است».