برچسب: خودکشی

«ترن هوایی» استعاره‌ای دقیق برای توصیف زندگی افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی است، زیرا ارتباط با این افراد می‌تواند درست به اندازه سوار شدن بر یک ترن هوایی هیجان‌انگیز و جذاب و درعین‌حال به همان اندازه دلهره‌آور و ناایمن باشد. اختلال شخصیت مرزی به اختلال شخصیت ناپایدار مشهور است. این اختلال از جمله اختلالات شایع روانشناختی است، که بین ۱ تا ۵ درصد از افراد جامعه را درگیر خود می‌کند. افراد مرزی معمولا از دید اطرافیان خود احساساتی و زود رنج تلقی می‌شوند، خودپنداره و اعتماد به نفس پایینی دارند و تصمیم‌گیری‌های ناگهانی و بدون تفکر را می‌توان در ابعاد مختلف زندگی آنان مشاهده کرد. وارد شدن به رابطه با فرد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی می‌تواند در ابتدا بسیار هیجان‌انگیز و جذاب به نظر برسد و طرف مقابلِ خود را تا کاخی در بالای ابرها همراهی کند. افراد مبتلا به این اختلال در ابتدای روابط عاطفی خود عموما بسیار پر شور و احساس هستند، تا حدی که ممکن است طرف مقابل از این که تا این اندازه مورد توجه قرار می‌گیرد، شگفت زده شود. آن‌ها غالبا روابط جنسی پرهیجانی برقرار می‌کنند. این در حالی است که همه چیز به این شکل ادامه پیدا نمی‌کند.

عدم پایداری روابط یکی از بزرگترین چالش‌ها در اختلال شخصیت مرزی است. این امر را می‌توان برگرفته از چگونگی رابطۀ اولیه فرد با والدین خود دانست. لذا با توجه به اهمیت این مساله، قصد داریم به نقش رابطه والد- فرزندی در شکل‌گیری الگوهای دخیل در این اختلال بپردازیم. رابطه اولیه مادر و کودک بستری است که در آن «خود» و «دیگری» پیوند می‌خورند، دنیا تفسیر می‌شود و تعریفی از دنیای بیرونی و دیگران به کودک ارائه می‌شود. افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی معمولا در کودکی در معرض تجربه‌های اضطراب‌زا و آسیب‌زننده همچون طرد شدن و مورد حمایت نبودن، مشکلات خانوادگی، والدین معتاد، سوء استفاده عاطفی، فیزیکی و جنسی و یا فقدان یکی از والدین قرار گرفته‌اند و به تبع آن یاد گرفتند که چگونه با رفتارها یا افکار خاصی با آن تجربیات دردناک کنار بیایند.

می‌خواهم برای چند دقیقه هم که شده جهان را از چشمان من ببینید. من دختری ۲۴ ساله‌ام که مبتلا به اختلال شخصیت مرزی هستم. دنیای من از درون یک دنیای تو خالی است. وقتی می‌گویم «تو خالی» می‌خواهم برایتان از احساس پوچی عمیق که درون خود احساس می‌کنم بگویم.
من همان کسی هستم که تا به امروز تجربه‌های دردناکی را در ارتباط با آدم‌ها پشت سر گذاشته‌ام. مهم‌ترین این آدم‌ها پدری بود که در دوران کودکی‌ام بارها مرا آزار داده بود. پدری که اعتیاد داشت و هر زمانی که دنیا بر وفق مرادش نبود جسم من وسیله‌ای برای خالی کردن خشم‌اش می‌شد.