برچسب: ترس از مرکز توجه بودن

اختلال اضطراب اجتماعی که از جمله شایع‌ترین اختلال‌های اضطرابی است، با اجتناب و ترس شدید فرد از موقعیت‌های اجتماعی شناخته می‌شود و به ویژه در سال‌های نوجوانی و اوایل بزرگسالی عملکرد فرد را در چنین موقعیت‌هایی به شدت تحت تاثیر خود قرار می‌دهد و رنج و تنش قابل ملاحضه‌ای را به او تحمیل می‌کند. ما این اختلال را به عنوان مدخل ورود به مبحث مهم اختلال‌های اضطرابی قرار دادیم و تلاش کردیم نه فقط بزرگسالان، بلکه کودکانی که به این اختلال مبتلا هستند را نیز مورد توجه قرار دهیم. این پرونده نیز به روال همیشگی ما نگاهی جامعع‌الاطراف دارد و تلاش می‌کند با آگاهی‌بخشی صحیح دربارۀ این اختلال از بار روانی افراد مبتلا به ان بکاهد و آن‌ها را برای یافتن راه‌حلی موثر همراهی کند.

اضطراب اجتماعی یا فوبیای اجتماعی یک اختلال اضطرابی شایع است که غالبا عملکرد فرد در نوجوانی و اوایل بزرگسالی را تحت تاثیر قرار می‌دهد و عبارت است از ترسی آشکار و پایدار از موقعیت‌هایی که فرد در یک تعامل اجتماعی قرار می‌گیرد، تحت نظارت دیگران قرار دارد یا باید در حضور آن‌ها کاری انجام دهد.
برای بعضی از افراد مبتلا به این اختلال، صرفا بخش کوچکی از موقعیت‌های اجتماعی و برای دیگران گسترۀ وسیعی از این موقعیت‌ها از معرفی شدن به افراد جدید، صحبت کردن در جمع، شروع کردن مکالمه، نوشتن در مقابل دیگران گرفته تا سفارش دادن غذا در رستوران ترس‌آور تلقی شود. این ترس ناشی از باور فرد است که اعتقاد دارد در چنین موقعیت‌هایی به شکل خجالت‌آور و تحقیرآمیزی عمل خواهد و به این ترتیب مورد قضاوت منفی حاضران قرار خواهد گرفت. به این ترتیب پیش فرض‌های نادرست این افراد درباره خود و موقعیت‌های اجتماعی باعث می‌شود تعامل‌های اجتماعی را به‌صورت منفی تعبیر کنند و آن را نشانۀ خطر قلمداد کنند.
اضطراب فرد مبتلا به اضطراب اجتماعی در چنین موقعیت‌هایی به‌قدری زیاد و گاهاً ناتوان‌کننده است که تلاش می‌کند تا حد امکان از موقعیت‌های اجتماعیِ ترس‌آور اجتناب کند، زیرا در غیر این‌صورت می‌بایست فشار و تنش قابل ملاحضه‌ای را تحمل کند. این افراد می‌دانند ترس آن‌ها غیرمنطقی است، با این‌حال اضطراب آن‌ها ادامه می‌یابد و غالبا بدون دریافت درمان مناسب از بین نمی‌رود.

کمک به بهبود اضطراب اجتماعی می‎تواند در اَشکال گوناگونی ظاهر شود و اگرچه درمان‌های مؤثری برای اضطراب اجتماعی در دسترس هستند، اما بر اساس تخمین‌ها، تنها ۲۵ درصد از افراد مبتلا به این اختلال برای دریافت درمان اقدام می‌کنند. با وجود اینکه جایگزینی برای درمان تخصصی نمی‌توان در نظر گرفت، اما راه‌حل‌های خودیاری می‌تواند نقطۀ شروع خوبی برای افرادی باشد که ممکن است هرگز هیچ درمانی دریافت نکنند. راه‌کارهایی که در ادامه می‌آید، به شما کمک می‌کند تا بتوانید بر علائم و نشانه‌های اضطراب غلبه کنید.