
اضطراب اجتماعی در کودکان و درمان آن
بهطور معمول دو نوع اضطراب اجتماعی در کودکان دیده میشود. در نوع اول، تمرکز کودک روی عملکرد خود است، مثل کودکی که از صحبت کردن در جمع هراس دارد. در نوع دوم،کودک صرفا از شرایطی که در آن ها مرکز توجه باشد، نمی هراسد؛ بلکه به طور کلی از موقعیتهای اجتماعی گریزان است. مثلا دوست ندارد به مدرسه برود، در جمع غذا بخورد و با افراد جدید آشنا شود.
اضطراب اجتماعی در کودکان میتواند ناشی از علل گوناگونی همچون عوامل ژنتیکی، محیطی، بیولوژیکی و …. باشد و یا از دل رابطه با مراقب اولیه بیرون بیاید. مراقبی که همسو با نیازها و هیجانات کودک نبوده است، نمیتوانسته هیجانات کودک را از هیجانات خود متمایز کند و نیت زیربنایی رفتار خود را برای کودک بصورت کلامی نمایان سازد و هم چنین نیت زیربنایی رفتار کودک را ببیند. به عبارتی، او به صورت قابل پیشبینی به نیازهای کودک و هیجانات او پاسخ نمیداده است. در نتیجه، چنین کودکی در تعاملات اجتماعی، نیت و قصد دیگران را از نشانههای ظاهری رفتار آنها، به طوری اغراق آمیز و بزرگنمایی شده حدس می زند.