برچسب: اختلال روانی

اضطراب اجتماعی همان‌طور که از نامش پیداست، اضطرابی است که در موقعیت‌های اجتماعی به وجود می‌آید و باعث از بین‌ رفتن توانایی‌ها و عملکردهای عادی آدمی در آن موقعیت می‌شود. افراد مبتلا به این اختلال می‌توانند کسانی باشند که در موقعیت‌های خصوصی و آشنا تر بسیار راحت گفتگو می‌کنند، تمرکز دارند و گفتار و اعمال خود را به خوبی انجام می‌دهند اما در موقعیت‌های غریبه‌ و کمی عمومی‌تر بخصوص در مقابل دیدگان دیگران بسیار دشوار می‌توانند تمرکز خود را حفظ کنند، صحبت کنند و یا ارتباط برقرارکنند. دشواری، ناراحتی و ترس از شرکت در یک مهمانی، حضور در اتاقی پر از افراد غریبه، برقراری ارتباط چشمی با دیگران، سخنرانی یا ارائه در یک کنفرانس می‌تواند مصادیق اختلال اضطراب اجتماعی تلقی شود.

کمک به بهبود اضطراب اجتماعی می‎تواند در اَشکال گوناگونی ظاهر شود و اگرچه درمان‌های مؤثری برای اضطراب اجتماعی در دسترس هستند، اما بر اساس تخمین‌ها، تنها ۲۵ درصد از افراد مبتلا به این اختلال برای دریافت درمان اقدام می‌کنند. با وجود اینکه جایگزینی برای درمان تخصصی نمی‌توان در نظر گرفت، اما راه‌حل‌های خودیاری می‌تواند نقطۀ شروع خوبی برای افرادی باشد که ممکن است هرگز هیچ درمانی دریافت نکنند. راه‌کارهایی که در ادامه می‌آید، به شما کمک می‌کند تا بتوانید بر علائم و نشانه‌های اضطراب غلبه کنید.

اختلال شخصیت مسئله‌ای پیچیده و چندجانبه است. الگوهایی آسیب‌زا که رفتار، شیوۀ تفکر، روابط و عملکرد فرد را تحت تاثیر قرار می‌دهد. این الگوها به حدی فراگیر و ماندگارند که باعث می‌شوند دیگران گمان‌کنند فردِ درگیر، این رفتارها را کاملا آگاهانه و خودخواسته و اختیاری اتخاذ کرده است. اختلال شخصیت مساله‌ای طول عمری است و در گذر زمان فردِ درگیر، جنبه‌های گوناگون زندگی خود را به طور نسبی با این الگوها سازگار می‌کند و به همین دلیل بر خلاف دیگر اختلالات روانشناختی در روند روزمرۀ زندگی خود با مشکل حادی مواجه نمی‌شود. همین امر موجب می‌شود عموم مردم به آنان به چشم افرادِ تحت رنج نگاه نکرده و آن‌ها را سرزنش یا مواخذه کنند. از همین رو است که شناخت دنیای درونی و رنج‌های این افراد به ما کمک می‌کند با نگاه همدلانه‌تری به آنها بنگریم و بتوانیم به شیوه موثر و کارآمدی با آن‌ها برخورد داشته باشیم.

«ترن هوایی» استعاره‌ای دقیق برای توصیف زندگی افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی است، زیرا ارتباط با این افراد می‌تواند درست به اندازه سوار شدن بر یک ترن هوایی هیجان‌انگیز و جذاب و درعین‌حال به همان اندازه دلهره‌آور و ناایمن باشد. اختلال شخصیت مرزی به اختلال شخصیت ناپایدار مشهور است. این اختلال از جمله اختلالات شایع روانشناختی است، که بین ۱ تا ۵ درصد از افراد جامعه را درگیر خود می‌کند. افراد مرزی معمولا از دید اطرافیان خود احساساتی و زود رنج تلقی می‌شوند، خودپنداره و اعتماد به نفس پایینی دارند و تصمیم‌گیری‌های ناگهانی و بدون تفکر را می‌توان در ابعاد مختلف زندگی آنان مشاهده کرد. وارد شدن به رابطه با فرد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی می‌تواند در ابتدا بسیار هیجان‌انگیز و جذاب به نظر برسد و طرف مقابلِ خود را تا کاخی در بالای ابرها همراهی کند. افراد مبتلا به این اختلال در ابتدای روابط عاطفی خود عموما بسیار پر شور و احساس هستند، تا حدی که ممکن است طرف مقابل از این که تا این اندازه مورد توجه قرار می‌گیرد، شگفت زده شود. آن‌ها غالبا روابط جنسی پرهیجانی برقرار می‌کنند. این در حالی است که همه چیز به این شکل ادامه پیدا نمی‌کند.

عدم پایداری روابط یکی از بزرگترین چالش‌ها در اختلال شخصیت مرزی است. این امر را می‌توان برگرفته از چگونگی رابطۀ اولیه فرد با والدین خود دانست. لذا با توجه به اهمیت این مساله، قصد داریم به نقش رابطه والد- فرزندی در شکل‌گیری الگوهای دخیل در این اختلال بپردازیم. رابطه اولیه مادر و کودک بستری است که در آن «خود» و «دیگری» پیوند می‌خورند، دنیا تفسیر می‌شود و تعریفی از دنیای بیرونی و دیگران به کودک ارائه می‌شود. افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی معمولا در کودکی در معرض تجربه‌های اضطراب‌زا و آسیب‌زننده همچون طرد شدن و مورد حمایت نبودن، مشکلات خانوادگی، والدین معتاد، سوء استفاده عاطفی، فیزیکی و جنسی و یا فقدان یکی از والدین قرار گرفته‌اند و به تبع آن یاد گرفتند که چگونه با رفتارها یا افکار خاصی با آن تجربیات دردناک کنار بیایند.

آمارهای نگران‌کننده از جراحی‌های زیبایی غیرضروری و مصرف بیش از اندازۀ لوازم آرایشی و مکمل‌های بدن‌سازی در ایران مدت‌هاست زنگ هشدار برای متخصصان بهداشت روان را به صدا درآورده است. نُرم‌ها و انتظارات جامعه، فراگیری شبکه‌های اجتماعی، استانداردهای سخت‌گیرانه و غیرواقعی رسانه‌ها و عواملی از این دست فشار روانی قابل توجهی را بر زنان و مردان جوان برای بی‌نقص و زیبا به نظر رسیدن ایجاد کرده است.

هیچ صبحی از راه نمی‌رسد که از خواب بیدار شوید و ببینید تمام نگرانی‌ها و نارضایتی‌های شما از ظاهرتان از بین رفته و جای خود را به اعتماد به نفس و یک تصویر بدنی مثبت داده است، مگر این که روزها و شب‌های پیش از آن برای رسیدن به این موضوع تلاش کرده باشید. اگر در ابتدای مسیر ایستاده‌اید، طبیعی است که انتهای مسیر برایتان دور و صعب الوصول به نظر برسد اما همین که کمی جلو بروید همه چیز بهتر و شفاف‌تر خواهد شد. اگر نگرانی و مشغولیت ذهنی‌تان به قدری زیاد و آزاردهنده است که در زندگی شخصی، اجتماعی و حرفه‌ای شما اختلال ایجاد کرده، حضور یک روان‌شناس بالینی در کنار شما برای سپری کردن این مسیر ضروری است. اکنون این پنج قدم پیش روی شماست تا از نگرانی‌هایتان بکاهید و از ظاهر خود احساس رضایت کنید.

گریه‌، پا کوبیدن به زمین، چسبیدن به مادر و پدر و جیغ و فریادهای خستگی‌ناپذیر؛ صحنه‌ای آشنا مقابل ورودی مدارس در روز اول مهر است. در واقع اضطراب پاسخ اغلب ما به محیط‌های ناآشنا و جمع‌های غریبه است.کودک نیز نمی‌خواهد شما او را در این محیط غریب و ناآشنا تنها بگذارید و آخرین تلاش‌هایش را برای حفظ آغوش گرم همیشگی شما انجام می‌دهد. اما روشن است که این یک مرحله ضروری برای رشد کودک‌تان است و گریزی از آن نیست. هرچند ممکن است لحظات اضطراب‌آور و سختی را برای شما و کودک‌تان رقم بزند.

«اضطراب» نوعی هیجان است که در تمام انسان‌ها وجود دارد. وجود متعادل این هیجان در زندگی ضروری بوده و مارا از بسیاری مخاطرات دور می‌کند و همچنین برای مقابله با پیامدهای منفی یک رخداد یا اقداماتی جهت محافظت از خود یا دیگران آماده می‌کند.
کودکان در طول دوران تحولی خود اضطراب را در برابر گستره وسیعی از موضوعات تجربه می‌کنند. از اضطرابِ بودن در محیط تاریک یا ترس از موجودات ناشناخته و حیوانات گرفته تا اضطراب ناشی از جداشدن از والدین.

فرد افسرده ممکن است در تمام طول روز درگیر احساسات و افکار منفی خود باشد و معمولا از  آنجایی که معتقد است هیچکس نمی‌تواند او را درک کند، از برقراری رابطه با دیگران اجتناب می‌کند. این افراد معمولا نمی خواهند با مشکل خود روبرو شوند و یا درباره افسردگی‌شان با دیگران صحبت کنند و همین امر باعث می‌شود بیشتر درگیر احساسات و افکار منفی‌ خود شوند.

در این بین اطرافیان فرد افسرده، دوستان و یا شریک عاطفی  او نقش تعیین‌کننده‌ای در بهبود عاطفی و روانی او ایفا می‌کنند. وقتی یکی از اعضای خانواده یا دوستانتان دچار افسردگی شده‌است، حمایت و دلگرمی شما نقش بسیار مهمی در بهبودی او خواهد داشت. اما این نکته بسیار مهم است که چگونه باید در بهبود شرایط به او کمک کنید.