پرونده: افسردگی

غم جغرافیای گم شده‌ای نیست. کدام یک از ما می‌تواند ادعا کند هنگام مواجهه با رویدادی ناخوشایند مانند از دست دادن یک عزیز، تجربه شکست‌های حرفه‌ای یا تحصیلی، از دست دادن شغل، بحران‌های خانوادگی، مهاجرت به شهر یا کشوری جدید و دوری از آشنایان احساس غم، تنهایی، ترس و پریشانی نکرده‌است؟ داشتن احساسات یعنی ما در نقطه‌ی درستِ انسانیت ایستاده‌ایم و غم نیز در کنار شادی، لذت، شفقت، سردرگمی، امید، ترس و غیره عواطف انسان را می‌سازد و یک پاسخ طبیعی است به .موقعیت‌های خاص

فرد افسرده ممکن است در تمام طول روز درگیر احساسات و افکار منفی خود باشد و معمولا از  آنجایی که معتقد است هیچکس نمی‌تواند او را درک کند، از برقراری رابطه با دیگران اجتناب می‌کند. این افراد معمولا نمی خواهند با مشکل خود روبرو شوند و یا درباره افسردگی‌شان با دیگران صحبت کنند و همین امر باعث می‌شود بیشتر درگیر احساسات و افکار منفی‌ خود شوند.

در این بین اطرافیان فرد افسرده، دوستان و یا شریک عاطفی  او نقش تعیین‌کننده‌ای در بهبود عاطفی و روانی او ایفا می‌کنند. وقتی یکی از اعضای خانواده یا دوستانتان دچار افسردگی شده‌است، حمایت و دلگرمی شما نقش بسیار مهمی در بهبودی او خواهد داشت. اما این نکته بسیار مهم است که چگونه باید در بهبود شرایط به او کمک کنید.

درست مثل شادی، غم نیز یک تجربه‌ی بهنجار در زندگی است و درست به همین دلیل، فهم افسردگی به عنوان یک اختلالِ جدی، پیچیده و ناتوان‌کننده کمی دشوار به‌نظر می‌رسد. فراز و نشیب‌های شغلی، مشاجرات خانوادگی، بیماری، بحران‌ مالی و مسائلی از این دست می‌توانند آغازگر تجربه‌ی طبیعی غم باشند. با این حال، اکثر ما می‌توانیم در عرض چند روز از این وضعیت خارج شده و به روال سابق زندگی خود بازگردیم؛ زیرا چنین تجربه‌ای اساسا آنقدر شدید و طولانی مدت نیست که بتواند موجب اختلال در کارکردها و آشفتگی جدی زندگی شخصی و حرفه‌ای‌مان شود. اما همه کسانی که به افسردگی مبتلا شده‌اند، تصدیق می‌کنند افسردگی بالینی وضعیتی کاملا متفاوت از هر آنچه قبلا تجربه کرده بودند دارد.

افسردگی اختلالی است که به دلایل مختلف با آشفتگی عملکرد مغز مرتبط است و بر کل ارگانیزم و شخصیت اثر می‌گذارد. «اراده» به تنهایی برای مقابله با اختلالی تا این حد پیچیده کافی نیست و به همین دلیل بی‌تردید دریافت درمان‌های تخصصی، زمانی که ما از این اختلال رنج می‌بریم ضروری است.

پذیرفتن ضرورت دریافت درمان همیشه آسان نیست، گاه به دلایل روان‌شناختی و فرهنگی و گاه به دلیل آثار مربوط به افسردگی. اما باید بدانیم تنها بودن در مبارزه با افسردگی بسیار دشوار است. زیرا این یک مبارزه‌ی کاملا نابرابر است. در مقابل، مراقبت‌کردن، دریافت روان‌درمانی و/ یا دارودرمانی به‌معنای دوباره فعال شدن و به دست گرفتن مجدد سرنوشت است.

افسردگی اختلالی ذهنی است و رنجی چنان رازآلود و دیرفهم -برای هوش متوسط- که به وصف در نمی‌آید. بنابراین برای آن‌ها که به رغم اندوه درونی شدت آن را نچشیده‌اند، همواره درک ناشدنی باقی می‌ماند. اما در آن زمانی که اکنون دارم درباره‌اش توضیح می‌دهم من از آن افسردگی‌های آشنای مهارشدنی فاصله‌ها گرفته بودم و حالا که نگاه می‌کنم می‌بینم در یک مرحله بحرانی از بیماری‌ام بوده‌ام که به نحو مبهمی اوایل تابستان آغاز شد و اواخر سپتامبر راهی بیمارستانم کرد. حیرت کردم وقتی دیدم تا آن حد از مسئله افسردگی که مثل دیابت و سرطان جدی است، بی‌اطلاعم.